Title-less

به ذهن شب زده من ظهورکن مهتاب / ز دشت تیره ظلمت عبورکن مهتاب

دلم گرفته، نگارم، ببین که تاریکم  / به خاطر دل عاشق، ظهورکن مهتاب . . .

تعجیل در فرجش صلوات

 

جنایات آمریکایی ها این بار در حوزه علمیه افعانستان

بسم الله الرحمن الرحیم

نیروهای آمریکایی در تازه ترین جنایات خود در افغانستان وحشیانه ترین اعمال ممکن را ثبت کردند.در پی این اعمال وحشیانه آیت‌الله خاتمی با محکومیت حمله سربازان آمریکایی به مدرسه امام صادق (ع) وابسته به حوزه علمیه افغانستان در منطقه سوخته واقع در شهرستان ناهور (غزنه افغانستان)، خواستار خروش یکپارچه حوزویان علیه این جنایت فجیع شد.

عضو ارشد جامعه مدرسین حوزه علمیه قم در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا اظهار کرد: مطلع شدیم که جنایتکاران آمریکایی در شب 15 دی ماه سال جاری مرتکب جنایات فجیعی شدند و هلی‌کوپترهای نظامی آمریکا با حمله به منطقه سوخته در شهرستان ناهور (غزنه افغانستان) به مدرسه امام صادق وابسته به حوزه علمیه افغانستان وارد شدند.

وی ادامه داد: آنها یکی از روحانیون حاضر در این مدرسه را مورد ضرب وشتم قرار دادند و او را مقابل سگ خود انداختند به طوری که شکم وی توسط سگ دریده شده و سپس سربازان آمریکایی سر و صورت این روحانی را مورد هدف قرار دادند به نحوی که چهره وی قابل شناسایی نیست.

خاتمی با بیان این‌که سربازان آمریکایی محراب این مدرسه را نیز تخریب و به سمت قرآن کریم تیراندازی کردند، عنوان کرد: این سربازان متجاوز دو نفر از ساکنان این منطقه را کشتند و سپس اجساد آنها را مورد هدف قرار دادند.

خاتمی افزود: این خبری است که اخیرا به دست ما رسیده و بسیار دردآور است و بیانگر خوی وحشی‌گری جنایتکاران آمریکایی است و اینکه آمریکایی‌ها هدفی جز مقابله با اسلام و قرآن ندارند.

خاتمی افزود: ضمن تسلیت این فاجعه بزرگ به حضرت مهدی(عج) خواستار خروش یکپارچه حوزویان علیه این جنایت فجیع هستیم و از شورای عالی حوزه و جامعه مدرسین و همچنین امامان جمعه می‌خواهیم که این جنایات را برای مردم تشریح کرده و ضمن محکومیت این جنایت سیمای وحشیانه رژیم مستبد آمریکا را به جهانیان اعلام کنند.

عضو ارشد جامعه مدرسین حوزه علمیه قم در پایان گفت: این جنایت مستند به هیچ منطقی جز منطق دیکتاتوری، قلدری و وحشی‌گری نیست.

چهل روزه حسینم را ندیدم

بی تو دلم، بسمل بی‌بال بود
داغ چهل روزه، چهل سال بود
طایر جان، دور سرت می‌پرید
مرغ دلم، گوشه گودال بود
سلسله، گردیده النگوی دست
خار، به پای همه خلخال بود
سینه ما، داغ روی داغ داشت
خال لب ما، همه تبخال بود

همـره ما، تار و نی و چنگ بود
دسته گل محفل ما، سنگ بود

اگر چه، خون جگر آورده‌ام
پرچم فتح و ظفر آورده‌ام
ای به فدای تن پاکت، سرم
بر تن پاک تو، سر آورده‌ام
بر لب خشک تو ز شام بلا
اشکْ فشان، چشم تر آورده‌ام
گرچه تو خود از همه داری خبر
من ز سه ساله، خبر آورده‌ام

داغ بزرگی است غم کودکت
فاطمـۀ سـه سالـۀ کوچکت

خیز، زجا، ای پسر مادرم
من نه مگر این که تو را خواهرم
معجر نو، بر سر خود کرده‌ام
بس‌که به سر، ریخته خاکسترم
تو در مدینه، وسط آفتاب
عبا کشیدی به روی پیکرم
در پی این قصه، گمانم نبود
از سر نی، سایه کنی بر سرم

من نـه فقط هـمسفرت گشته‌ام
سـوخته‌‌ام و دور سـرت گشته‌ام
کرب و بلا، باغ گل ما کجاست؟
مصحف صدپارۀ زهرا کجاست؟
ای بدنت پاره‌تر از برگ یاس!
باغ گل و لالۀ لیلا کجاست؟
رباب با شاخۀ گل آمده
غنچۀ پرپر شدۀ ما کجاست؟
رقیّه را، اگر نیاورده‌ام
سکینه‌ات آمده، سقّا کجاست؟

آن‌همه گل در چمنت کو حسین
لالـۀ بــاغ حسَنَـت کــو حسین

شام و کف و خنده و دشنام بود
عترت تو، در ملاء عام بود
دسته گل سلسله دار همه
سلسله و سنگ لب بام بود
طفل تو، از بیم جنایت‌گران
اشک به رخ ریخت و آرام بود
شب همه، با گریۀ ما صبح شد
شام هم از غربت ما شام بود

رأس تو تا، زینتِ دروازه شد
داغ دل مـا همگی تازه شد

پیش بلا، سینه سپر گشته‌ام
راهی طوفان خطر، گشته‌ام
چهره برافروز، عزیز دلم
من پی دیدار تو برگشته‌ام
گرچه رسیدم ز سفر، سرفراز
با غم تو، خمیده‌تر گشته‌ام
از اینکه تو رفتی و من مانده‌ام
خجل ز مادر و پدر گشته‌ام

داغ تو زخم جگرم شد حسین
قاتل تو هـم‌سفرم شد حسین


کوه غمت به شانه آورده‌ام
قامت خم نشانه آورده‌ام
ناز مرا مکش که از بهر تو
قصۀ نازْدانه آورده‌ام
کبوتران بال و پرْبسته را
باز به آشیانه آورده‌ام
خیز و ببین شبیه زهرا شدم
نشان تازیانه آورده‌ام

همّت من، فـاتح دینـم شده
مدال من، زخم جبینم شده

ای به ابی انت و امّی فداک
جانِ اخا! دست، برون کن ز خاک
سر، که نداری، ز لبت بشنوم
حرف بزن، از گلوی چاکْچاک
وای اگر رود، ربابت ز دست
آه اگر سکینه، گردد هلاک
قلب رباب را بده تسلیت
اشک سکینه را کن از چهره پاک

نظر، بـه زین العابدینت، فکن
زخم غـل جامعه را بوسه زن

قسم! به خون دل و زخم سرم
قسم! به کام خشک و چشم ترم
قسم! به جان خاتم الانبیا
قسم! به جانِ پدر و مادرم
قسم! به دست‌های عبّاس تو
قسم! به آن دو کودک بی‌سرم
هزار بار اگر، به شامم برند
باز تو را، باز تو را، یاورم

سایۀ من فرش بیابان توست
لالۀ من، خـار مغیلان توست


میثم اگر در غم ما، سوخته
از دل سوزان من آموخته
ظرف گناهش، پر و دستش تهی
از همه سو، چشم به ما دوخته
هر نفسش شعله‌ای از آه ماست
با نفس ما شرر افروخته
نالۀ ما، گریۀ ما، سوز ماست
هر چه که آورده و اندوخته

نواب و ما ادراک ما نواب

بسم الله الرحیم

نواب و ما ادراک ما نواب

سالروز شهادت نواب صفوی رسید و متاسفانه نه ویژه نامه ای در تلویزیون مشاهده  و نه یادی از او شد(البته بنده ندیدم و امیدوارم خلاف این باشد).همیشه معتقد بر این بودم که اگر کشور ۴-۵ تا طلبه و روحانی مثل ایشون داشت اوضاع و احوال جامعه این جوری نبود و یه عده افراد نالایق و بی... با دین و عقاید مردم بازی نمیکردن. اوضاع به نحوی نمیشد که حضرت آقا تنها بمونن و به ناچار فریاد این عمار سر بدن و کمک یخوان.واقعاْ شاید این عمار همون این نواب باشه.

فکرش رو بکنید اگر نواب بود چه بلایی سر خاتمی و کروبی وموسوی و ... میاورد.البته فکر نمیکنم کاری صورت میگرفت.چون اصلاْ به اینها رو نمیداد که بخوان این قدر دور بردارن.واقعاْ کجایی نواب؟؟؟

------------------

پ ن:

از نواب اگه می خواید بیشتر بدونید به این جاها برید:

۱)وصیت نامه شهید نواب  ندایی در رویا رسیده که گویا رفتنی هستم(وصیت من به برادرانم)

۲)بیانات مقام معظم رهبری در گفتگویی درباره شهید نواب صفوی / سال 63

 

سکوت

سکوت فقط از روز دلتنگی....... همین ای کاش میفهمید.

مکاشفه

پیش نوشت:

۱)کاش آدم مثل سیب زمینی بود! وقتی پیر و خسته میشد، جوونه میزد

اصل مطلب:

خاطره ای تکان دهنده از مکاشفه خادم بازنشسته حرم حضرت معصومه(س)

 

حجت‌الاسلام رحیمیان، نماینده ولی فقیه در بنیاد شهید و امور ایثارگران، در پنجمین نشست ماهیانه سازمان بسیج جامعه پزشکی که در دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی برگزار شد، به بیان خاطره‌ای از یک پدر شهید در مورد رهبر انقلاب پرداخت و گفت: خاطره‌ای از یک پدر شهید شنیده بودم که از نزدیکان بیت مرحوم فاضل لنکرانی(ره) بود. همیشه دوست داشتم این خاطره را از زبان خود ایشان بشنوم. فاطمیه اول امسال به همین منظور راهی قم شدم.منزل مرحوم فاضل جلسه روضه بود. رفتم آن‌جا و از حاج آقا جواد فاضل فرزند مرحوم فاضل سراغ آن پدر شهید را گرفتم. ایشان آدرسی به من داد و گفت: ضمنا یکی از نکاتی که این پدر شهید خواب دیده و بیان کرده، محقق شده است.

به گزارش شبکه ایران، حجت الاسلام رحیمیان ادامه داد: مشخص شد که این پدر شهید، خادم بازنشسته حرم حضرت معصومه(س) است. بنابراین به حرم رفتم و بعد از اقامه نماز مغرب و عشاء آدرس دقیق تری از یکی از خدام گرفتم و راهی منزل این پدر شهید شدم. هنگامی که در را زدیم سریع باز کردند؛ گویا منتظر ما بودند. من از پشت پرده گفتم: من فلان کس هستم. گفتند: بفرمایید منتظر شما بودیم. ابتدا فکر کردم شاید منتظر فرد دیگری بودند و اشتباه، در را به این سرعت به روی ما باز کردند ولی معلوم شد که این‌طور نبود. بالاخره خدمت این پدر شهید رسیدیم که تازه از بیمارستان و عمل جراحی فارغ شده بودند و فکر کرده بودند که ما برای عیادت ایشان آمده‌ایم.

رحیمیان افزود: بعد از احوالپرسی درخواست کردیم که داستان را از زبان این پدر شهید بشنویم ولی به دلایلی امتناع کردند. خلاصه از ما اصرار و از وی انکار. بالاخره تصمیم بر این شد که برای یک بار دیگر قضیه را بازگو کند.(حدود چهل سال بود که اعتکاف این پدر شهید ترک نشده بود. یعنی قبل از این‌که اعتکاف در ایران مرسوم شود، از قدیم در مسجد امام و مسجد اعظم معتکف می‌شد.) گفت از اعتکاف به منزل باز می‌گشتم و بی‌خواب و خسته بودم. گفتم که می‌خواهم بخوابم. (حتی جایی را که خوابیده بود به ما نشان داد).

نماینده ولی فقیه در بنیاد شهید با بیان این‌که این پدر شهید یک یا دو روز بعد از حادثه 18 تیر 78، این خواب را دیده بود، خاطرنشان کرد: این پدر شهید ادامه داد: نمی‌دانم چقدر از خوابم گذشته بود که دیدم گویی چراغ‌ها روشن شدند. آمدم اعتراض کنم که چرا چراغ‌ها روشن شده‌اند؛ احساس کردم که نور چراغ نیست بلکه نور دیگری است. دقت کردم دیدم بانویی دست به کمر گرفته کنار اتاق ما ایستاده. تا کمی به ایشان توجه کردم، کنار من روی زمین نشست. خطاب کرد: «آقای احمدی! علی من غریب است، علی من مظلوم است، علی من تنهاست». من همان وقت ناگهان احساس کردم این بانو حضرت زهرا(س) و منظور ایشان از علی من، حضرت علی(ع) است. تا چنین چیزی به ذهن من خطور کرد ایشان تکرار کردند: «فرزندم علی غریب است، ‌فرزندم علی مظلوم است، فرزندم علی تنهاست». دیگر من منقلب شده و در همان حال متوجه شدم آقایی قائم کنار ما ایستاده است.(مشخصات آن آقا را نیز توصیف کرد. خواست خدا بود که امکانی فراهم شد و ما فیلمی از این بیانات پدر شهید نیز تهیه کردیم).

این پدر شهید در ادامه گفت: این آقا که کنار ما ظاهر شده بود به من خطاب کرد: «آقای احمدی! برو نزد آقای فاضل لنکرانی و به ایشان بگو قیام کند. این میمون‌ها را از قم بیرون بریزند.(چون همان روزها یعنی 18 تیر در قم نیز امتداد فتنه وجود داشت) از تهران بیرون بریزند». بعد با دست چپش اشاره کرد و گفت: «این‌ها خیال می‌کنند با توهین کردن به من، ‌دست از حمایت از نایبم بر می‌دارم. من از نایبم حمایت می‌کنم». هنگامی که دست این آقا حرکت کرد دیدم جایش کابینه فلان، جلوی صورت من شکل گرفت. چهره‌ها مبهم بود ولی سه چهره مشخص بود. یکی در رأس شان بود و دو نفر دیگرشان مهاجرانی و عبد ا... نوری بود. چهره‌های بقیه مبهم بود و تنها چهره‌های این سه نفر پیدا بود. گفتم: «آقا! آقای فاضل مریض است. مدتی است قدرت حرکت ندارد و باید چند نفر کمکش کنند». ایشان فرمود: «آقای فاضل ده سال دیگر به فعالیتش ادامه می‌دهد».(این‌که عرض کردم آقا جواد فاضل اشاره کرد یکی از حرف‌های ایشان محقق شد، همین بود که آقای فاضل رأس ده سال از دنیا رفت.)

حجت‌الاسلام رحیمیان افزود: این پدر شهید صبح فردا خدمت آقای فاضل رفته و ماجرا را بازگو می‌کند. آقای فاضل نیز اشک ریخته و می‌گوید: این خواب نبوده بلکه مکاشفه بوده.

نماینده ولی فقیه در بنیاد شهید ادامه داد: این پدر شهید به آقایی که دیده بود اشاره کرد و گفت: آن آقایی که کنارم ایستاده بود خیلی به چشم من آشنا بود. گویی جایی دیده بودمش. خیلی فکر کردم تا یادم افتاد. سالی قرار بود حج مشرف شویم. ولی قبل از این‌که مشرف شویم به علت تصادف نصف بدن خانمم فلج شد. با هر زحمتی او را نیز همراهم بردم. در سعی بین صفا و مروه بودیم که حاج خانم افتاد و مرد. چون من مرده زیاد دیده بودم، عرق مرگ را روی پیشانی وی تشخیص دادم. رو به کعبه کردم و گفتم: «آقا امام زمان(عج) من این‌جا غریبم و این‌ها با ما بد هستند. دیگر جنازه این را به من نمی‌دهند. به داد من برس و...» بعد از چند جمله، دیدم آقایی کنار من ایستاده و به من اشاره کرد. بالای سر همسرم نشست و گفت: ایشان حالش خوب است. بعد دیدم همسرم بلند شد و حرکت کرد. آثار فلجی وی نیز بر طرف شد. دیدم این همان آقا است.

وی گفت: دست خدا بر سر رهبر ما است و دست ایشان بر سر ما است. ایشان بنده مخلص خدا است. من از سیزده سالگی نزد امام بودم. به جز مدتی که زندان یا در تبعید بودند. ویژگی‌هایی که ما در امام مشاهده کردیم در رهبری وجود دارد. خدا آن را که شایسته بود و شایسته است جایگزین امام کرد.

Title-less

 

 

حالا رقیه فهمید بابا دو بخش دارد:

                            بخشی بروی نیزه،

                                  بخشی به خاک صحرا

Title-less

ای صبا گر بگذری بر ساحل رود ارسمنزل سلمی که بادش هر دم از ما صد سلاممحمل جانان ببوس آن گه به زاری عرضه دارمن که قول ناصحان را خواندمی قول ربابعشرت شبگیر کن می نوش کاندر راه عشقعشقبازی کار بازی نیست ای دل سر ببازدل به رغبت می​سپارد جان به چشم مست یارطوطیان در شکرستان کامرانی می​کنندنام حافظ گر برآید بر زبان کلک دوست

بوسه زن بر خاک آن وادی و مشکین کن نفسپرصدای ساربانان بینی و بانگ جرسکز فراقت سوختم ای مهربان فریاد رسگوشمالی دیدم از هجران که اینم پند بسشب روان را آشنایی​هاست با میر عسسزان که گوی عشق نتوان زد به چوگان هوسگر چه هشیاران ندادند اختیار خود به کسو از تحسر دست بر سر می​زند مسکین مگساز جناب حضرت شاهم بس است این ملتمس

Title-less

از لندن و از مهدی نازت چه خبر؟
از خاتمی دسیسه بازت چه خبر؟
ما در نه دی دهانتان را بستیم
از فائزه ی زیان درازت چه خبر؟

آهسته گویمت

آهسته گویمت

آهسته گویمت نکند بشنود رباب

گهواره را حراجی بازار دیده اند

                               گهواره را حراجی بازار دیده اند

                                                              گهواره را حراجی بازار دیده اند

اسرا در راه شام...

الشام الشام الشام

پ ن:

۱)و بالاخره ۹ دی اومد....

۹ دی ۹ دی ۹ دی و ما ادریک ما ۹ دی. تو چه می دانی که ۹ دی چیست؟ شان ۹ دی از صفحات تقویم بالاتر است. ۹ دی ترجمه عاشوراست به زبان انقلاب اسلامی. ۹ دی تجربه عاشوراست به زبان بسیجیان خامنه ای که می توان تا کربلا رفت اما با حسین برگشت ولی زینب به اسیری نرود. ۹ دی ۹ دی ۹ دی. ۹ دی اگر چه روز بود اما شب قدر انقلاب اسلامی بود و فرشته ها شهدایی بودند که همراه با ما ستاره های حضرت ماه “این عمار” خامنه ای را با حضور خود لبیک گفتند. تقدیر ما را خدا در شب قدر انقلاب اسلامی خوب نوشت. ما در این شب قدر در شب قدر انقلاب اسلامی به جای قرآن، قرآن ناطق را علی را امر حضرت سیدعلی را بر سر خود گذاشتیم. ۹ دی ما گفتیم؛ الهی العفو از این عمار و خدا ما را بخشید، به آبروی شهدا. ۹ دی تجلی شهدا بود