السلام علی الشیب الخضیب
السلام علی الخبط الطریق
سبزیم و پیام خیس باران داریم
ما تشنه لبان به آب ایمان داریم
صد بار به رسم سبز عاشق بودن
جان باخته ایم و باز هم جان داریم
راه ما ، راه سیدالشهدا است و آنان که پای یقین در این راه نهاده اند ، آرزوی سر باختن دارند تا به ذبیح
الله اعظم از همه نزدیک تر شوند. (شهید آوینی)
حسین بن علی او بود که :
نشان بی نشان بندگی در گردن و آزاد** سرود بی نوای عاشقی بر لب ولی خامش
به راستی که بنده ای بود بر جایگاه خداوندی و عاشقی در اوج سکوت
لبخندی داشت به پاکی تمام اشک ها وصداقتی فراتر از شبنم های صبحگاه
و روحی لطیف تر از دیبا و شمشیری برنده تر از کمان ابروی یار
و سخنانی پر صلابت تر از کوه
حسین بن علی بود که :
بر روح او نوشتند،نوری پر از هدایت**آمد برای مردم،دوری از او مبادا
مردی بود مردتر از مردترین مردان دنیا
و نیایی داشت نشسته بر تاجگاه دنیا وعصاره ی حقیقت بود
و پدری که دلیری را آموزگار شیر ژیان بود و حلم را خداوندگار ایوب
و مادری به لطافت تمام یاس ها ...یاس هایی ابدی
و برادرانی نیکو سرشت و دلیر ...
و نی ها نیستانش :
تهی سرشار از دلداگی و دلبری اما **کدامین دلبری را تاب آرامش
و حسین آرام نداشت ، هزاران بار پروانه تر از پروانه ی بی پروا
آتش در آغوش کشید و جزیی از شعله هایش گشت
حسین بن علی بود که :
با خاک او سرشتند در خاک او دمیدند** والله که روز اول پاکی گزید او را
و او بود ...
زیباترین روح جاری و مقدس ترین مکتب عاشقی
حر بن یزید ریاحی از همراهان حسین پسر علی در واقعه کربلا بود.
حر از خاندان‌های معروف عراق و از رؤسای کوفیان بود. بهدرخواست ابن زیاد، برای مبارزه با حسین فراخوانده شد و به سرکردگی هزار سوار برگزیده گشت. گفتهاند وقتی از دارالاماره کوفه، با ماموریت بستن راه بر حسین بیرون آمد، ندایی شنید که: «ای حر!مژده باد تو را بهشت...»[نیاز به ذکر منبع]
در منزل «قصر بنی مقاتل» یا «شراف»، راه را بر حسین بست و مانع از حرکت او به سوی کوفه شد. کاروان حسین را همراهی کرد تا به کربلا رسیدند و حسین در آنجا فرود آمد. حر وقتی فهمید کار جنگ با حسین بن علی جدی است، صبح عاشورا به بهانه آب دادن اسب خویش، از اردوگاه عمر سعد جدا شد و به کاروان حسین پیوست. توبه کنان کنار خیمههای حسین آمد و اظهار پشیمانی کرد، سپس اذن میدان طلبید. حر با اذن احسین به میدان رفت و در خطابهای مؤثر، سپاه کوفه را به خاطر جنگیدن با حسین توبیخ کرد. چیزی نمانده بود که سخنان او، گروهی از سربازان عمر سعد را تحت تاثیر قرار داده از جنگ با حسین منصرف سازد، که سپاه عمر سعد، او را هدف تیرها قرار داد. نزد حسین بازگشت و پس از لحظاتی دوباره به میدان رفت و با رجزخوانی، به مبارزه پرداخت و کشته شد. رجز او چنین بود:
| انی انا الحر و ماوی الضیف | اضرب فی اعناقکم بالسیف | |
| عن خیر من حل بارض الخیف | اضربکم و لا اری من حیف |
که حاکی از شجاعت او در شمشیر زنی در دفاع از حسین و حق دانستن این راه بود. حسین بن علی بر بالین حر رفت و به او گفت: توهمانگونه که مادرت نامت را «حر» گذاشته است، حر و آزادهای، آزاد در دنیا و سعادتمنددر آخرت! «انت الحر کما سمتک امک، و انت الحر فی الدنیا و انت الحر فی الآخرة» و دست بر چهرهاش کشید.حسین با دستمالی سر حر را بست. پس از عاشورا بنیتمیم او را در فاصله یک میلی از حسین دفن کردند، همانجا که قبر کنونی اوست، بیرون کربلا در جایی که در قدیم به آن «نواویس» میگفتهاند.
از قدیم رسم بر این بود افرادی که قصد توبه و انابه داشتند منتظر شب قدر میشدند در ماه رمضان و اگر آنجا بخشیده نمیشدند انتظار روز عرفه را میکشیدند و اگر در عرفه هم لیاقت توبه پیدا نمیکردند صبر میکردند تا روز حر فرا رسد و در این روز با اطمینان توبه میکردند .
دل صحرا
پای یک کوه
این کیه گرم مناجات
این کیه داره میگیره از خدا اذن ملاقات
این حسینه
محرم ماه حسینه
ماه بین الحرمینه
