Title-less

بسم رب

گام اول را برداشتم

و خودم را جزیی از تو فرض نمودم

 ویا اینکه تو را از خود دانستم

دلم لرزید مانند دستانم

و دستانم چون بید میلرزیدند

آهی کشیدم و آتشی افروختم از شدت حرارت درونم

عهد بستم که دگر اینگونه نباشم

و اکنون اینگونه بودن را تجربه میکنم

 

در همین گام متوقف شدم

و خود سوختم از نبودنت

اشتباه بود تفکرم و خیالم؟ نمیدانم

خیال با تو بودن و ماندن را

 

نه فلسفه میدانم و نه جغرافیا

و تنها میفهمم اکنون فلسفه باریدن اشک را

در هوای ایری چشمان تارو بی رمقم

و اشکستانی هرچند کوچک

در کویر غربت و پهناور تنهاییم

که تنها مرهمی است

بر زخم های کاری بی تو بودن