Title-less

اینجا ته دنیاست

چشمات چرا اینطوری خمار شده و آروم ! ولی فایده نداره وقتی اینطوری نیستی باید مهربون باشی.
می گم (تقریبا جیغ می زنم) وای! چقدر خوبه که هرچی دلم می خواد می تونم بگم الان.( می فهمم چطوری من رو داره می بینه، تماشای یه آدم مست مثل اینه که از پشت شیشه دنیای یه نفر دیگه رو نگاه کنی ولی تو راهت ندن. دور می بینیش خیلی دور.)
- خوب بگو
- هان؟؟؟؟؟؟؟؟ تکون می دم سرم رو.
- بگو هرچی می خوای
هــــــــــــــــــــــــی!!! نگاه کن چه با دقت داره گوش می ده!
می خندم.دوبار سه بار! مقطع. کشدار.از زیر چشم نگاش می کنم و می گم چرا.خیلی خیلی آروم. اول فقط نگام می کنه فکر می کنه دنباله داره حرفم. هیچی نمی گه منتظر. باز می گم چرا؟ می خندم یه قهقهه چرا؟ چرا؟ چرا؟ چرا؟ به تدریج هر کلمه ای کشدار تر می شه.
می ترسه انگار. نگاهش اینطوریه. چشام برق می زنه خودم می فهمم. خوشم میاد که کم میاره اگه شده حتی برای یه لحظه !
نگو چرا. نه. چرا خیلی کلیه خیلی زیاده هیچ وقت نگو. باز می خندم.
می گم: چرا؟ چی شد؟چرا بودی؟ چرا یه دفعه ناپدید شدی؟ چرا دوباره می خوای باشی؟. این کلمه های آخر رو تقریبا ناله می کنم. هرکدوم رو با یه نت خاصی می گم.
باز همون طوری نگام می کنه. عین این هشیار ها. انگار شروع می کنه به گفتن یه چیزایی. گوش نمی دم. نمی خوام. منطقشو داره می بافه. حوصله ندارم. به تاب بازی های سرم متوجه می شم. سرم از اینور میره اون ور. دلم می خواد بگیرمش تو دستم. آروم از بالا که میفته پایین دستام رو حایلش میکنم. وقتی گرفتمش حرکت تبدیل به یک ژست می شه.چلیک. یه عکس. حالا که سرم افتاده پایین چشم می دوزم به ذغال های منقل. نارنجی و خاکستری. چه شبیه سیگارمه.
خم می شم که خاموشش کنم گوشه منقل. دستمو می گیره که نیفتم. نمی افتم نترس خودمو دارم بابا!