فر

شرمگین است، فرات را مى‏گویم. آن روز همان‏طور جارى بود; در راهى که دشمنان حسین‏علیه السلام انتخاب کرده بودند. فرات نمى‏خواست این‏گونه جارى باشد. اما راه سعادت را بر او بسته بودند; راهى که به کوچه‏هاى پر عطش شهادت ختم مى‏شد. فرات جارى بود; اما نه به سوى آنهایى که خود مى‏خواست. فرات مى‏رفت; اما نه به آنجایى که خود آرزو مى‏کرد.
فرات در اندوه خویش غوطه‏ور بود که مردى را سوار بر اسب و مشک بر دوش دید. مردى که ساقى تشنه لب‏هاى کربلا بود. خروشى وجود فرات را فرا گرفت و عشق ساقى، رود را سرشار از مهر کرد. عباس دست‏ بر آب برد. دل فرات مثل سیر و سرکه مى‏جوشید. انگار اقیانوسى قسمتى از وجودش را ارزانى فرات مى‏کرد. به او گفت: «تو دریایى که از دیار نور مى‏آیى و من رودى کوچکم در برابر بزرگى‏ات.»
عباس مشتى از آب را برداشت; اما آن‏سو چشم‏هایى در انتظار بودند. از همه مهم‏تر مشک بود. کاسه دست عباس شکست و آب بر فرات جارى شد. او مشک را از ایثار پر کرد تا به سوى تشنه‏لبان روانه شود; اما...