یک پست ناگهانی

چه روزها که یک به یک دروغ شد نمیامدی

نیامدی و پنداشتم ندیدی که چه می کشم این روزها را

نیامدی و پندارم این بود که نمی بینی مرا.نیامدی و من دچار منیت شدم در حالی که چیزی نبودم.نیامدی و نمیدانم باید با داغ نیامدنت چه کنم؟؟

نیامدی و به نیامدنت عادت کرده ام.

چه بد روزهایی است این روزهای بی تو.هر چند دروغ میگویم هرچند امیدی ندارم و هرچند نیامدی...

این روزها با صدا های مختلف دنبال گمشده ای میگردم که شاید هیچ وقت نبود...

هیچ وقت ...؟

بود.اما نبود آنگونه که میخواستم و نبودم آنگونه که او میخواست.صدای شکسته شدن قلبم در همه جا پیچید. و میدانم که نخواهم بود...

 پ ن:

من که ازبارزترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت کردم
حرفی از جنس زمان نشنیدم
هیچ چشمی به زمین خیره نبود/کسی از دیدن یک باغچه مجذوب نشد
باید امشب چمدانی را که به اندازه پیراهن تنهایی من جا دارد بردارم
وبه سمتی بروم که درختان حماسی پیداست