Title-less

 

به نام خدا

 

 

مرا می‌بینی و هر دم زیادت می‌کـنی دردم

تو را می‌بینـم و میلـم زیادت می‌شود هر دم

بـه سامانم نمی‌پرسی نمی‌دانم چه سر داری

بـه درمانـم نـمی‌کوشی نمی‌دانی مگر دردم

نه راه است این که بگذاری مرا بر خاک و بگریزی

گذاری آر و بازم پرس تا خاک رهـت گردم

ندارم دستت از دامن بجز در خاک و آن دم هـم

کـه بر خاکـم روان گردی به گرد دامنـت گردم

فرورفـت از غم عشقت دمم دم می‌دهی تا کی

دمار از مـن برآوردی نـمی‌گویی برآوردم

شـبی دل را به تاریکی ز زلفت باز می‌جستـم

رخـت می‌دیدم و جامی هـلالی باز می‌خوردم

کـشیدم در برت ناگاه و شد در تاب گیسویت

نـهادم بر لـبـت لـب را و جان و دل فدا کردم

تو خوش می‌باش با حافظ برو گو خصم جان می‌ده

چو گرمی از تو می‌بینم چه باک از خصم دم سردم

 

و به زبانی دیگر

 

You see my state, and still increase my pain

I see your face, the need for union regain.

For my welfare, you have no care, I complain

Why do you heal me not from the sickness I disdain?

You bring me down and leave me on the earthly plane;

Return me to my home, by your side let me remain.

Only when I’m dust, your mercy can entertain;

Your flowing spirit stirs up dust of the slain.

Heartbroken of your love, from breathing I abstain

My life you destroy, yet my breathing you sustain.

In the dark night of the soul, I was growing insane,

Drinking from the cups that your features contain.

Suddenly in my arms, you appeared, clear, plain;

With my lips on your lips, my life and soul gain and drain.

Be joyful with Hafiz, with love enemies detain,

With such potent love, impotent foes self-restrain.

 

حافظ