ماه ربیع

بوی فراق می دهد این گریه های من

ماتم گرفته شال سیاه عزای من

شرمنده ام که از غم زینب نمرده ام

آقا ببخش در گذر از این خطای من

پیامبر (ص) فرمودند :

هرکس مژده ی پایان صفز را بدهد من بشارت بهشت را به او می دهم.

من بشرنى بخروج الصفر بشرته بالجنة"، حقى بروسوى، اسماعیل، تفسیر روح البیان، ج ‏4، ص 325، دار الفکر، بیروت.

حلول ماه ربیع الاول  و لیله المبیت شب جانفشانی امیر المومنین (ع)بر شما مبارک.

بهشت نصیبتان باد...

پ ن:

۱) مقام معظم رهبری:

قیام ملت مسلمان مصر،

یک حرکت اسلامی و آزادیخواهانه است. من بنام ملت و دولت انقلابی ایران به شما ملت مصر و ملت تونس درود می فرستم و پیروزی کامل شما را از خداوند عزیز مسئلت می کنم. من به شما و قیامتان افتخار می کنم.

 

دانلود مداحی دهه آخر صفر(دانلود مداحی شهادت امام حسن و امام رضا علیهما السلام)

در غربت برس بدادم امید دل تنگم بیا جوادم  شهادت امام رضا

 

پ ن:

۱) در این اضطراب بود که چگونه با مادر خداحافظی کند و او را تنها بگذارد و برود. می دانست شاید برگشتی در کار نباشد و این، اولین و آخرین خداحافظی او باشد. به مادر نگاه کرد که سینی آب و قرآن در دست داشت و به تماشای او ایستاده بود. سعی کرد آخرین جمله های مادر را حدس بزند؛ «مواظب خودت باش پسرم»، «ایشالا جنگ زود تموم شه برگردی خونه»، «زود به زود زنگ بزن»، «هر وقت شد مرخصی بگیر یه چند روزی بیا اینجا» ...
از زیر قرآن که رد شد، برگشت سمت مادر و خداحافظی کرد. مادر گفت: خداحافظ، سلام من رو به سقای تشنه لب کربلا برسون
(برداشتی از خاطره یک مادر شهید)

پیش به سوی جمهوری اسلامی خاور میانه

مراکز استکبارى جهانى درمقابله‌ى با حرکت اسلامى که نماد واقعى‌اش جمهورى اسلامى است، "دارند آخرین تلاشهاى خودشان را میکنند

خاور میانه  این روزها شاهد تحولات بسیار زیاد و عجیبی است.شاید بتوان گفت به نحوی عادت کرده است که در این فصل از سال شاهد تحولات عدیده و انقلاب های مختلفی باشد.32 سال پیش انقلابی در آن به پیروزی رسید که رهبرش فرمان صدور آن را به سایر نقاط دنیا صادر نمود.رهبری که آن روز ها فرمان داد تا مردم تمام دنیا از این انقلاب درس بگیرند و علیه ظلم و حکومت های ظالم خود قیام کنند. رهبری که  در سخنان متعددی از کشور مصر نام برده و از مردم انقلابی این کشور بویژه عاملان هلاکت “انور سادات” کودتاچی وابسته این کشور، تمجید کرده اند.در بخشی از سخنان ایشان درباره انقلاب آینده مردم مصر آمده است: «من امیدوارم که ملت هاى دیگر هم توجه بکنند و اقتدا بکنند به این ملت ایران. ملت مصر اعتنا نکند به این حکومت جائرى که اعلام مى‏کند که ما هرکس اسم از اسلام ببرد سرکوب مى‏کنیم. بدانند که اسلام در مصر در خطر است و واجب است بر زن و مرد مصرى که قیام کنند و این حکومت فاسد را، که از اول اعلام جنگ با اسلام داده است، سرکوب کنند.»
صحیفه امام جلد ‏۱۵، صفحه ۳۱۸

این روزها مه مصادف است با سالروز بازگشت امام به ایران و سالگرد پیروزی انقلاب شاهد عملی شدن فرمان آن پیر طریقت هستیم و چهزیبا این آیه قرآن تفسیر شده است که:

جاء الحق و ذهق الباطل ان الباطل کان ذهوقا

 

خود سوزی رییس جمهور یمن

 

مترو

پیر زن سوار شد.

خرید کرده بود.

ایستاده بودم و تمام صندلی ها پر بود.

کنار ایستادم تا تکیه بدهد.

جوانی بلند شد و جابش را به او داد.

نمی نشست.

گفت:

تا کی شما جوانها باید جور ما پیرها رو بکشید. شرمنده شما هستیم...

جور کشیدن؟؟؟

راستی ما جور آنها را میکشیم یا...؟

چهل روزه حسینم را ندیدم

بسم الله الرحمن الرحیم

باز هم اربعین رسید و باز هم درد و غربت عالم را فرا گرفت.باز هم در جهان صدایی بلند شد که : باز این چه شورش است که در خلق عالم است....

باز این چه شورش است که در خاق عالم است

باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است...

و چه کشید زینب(سلام الله علیها)...؟

به کربلا باز هم آمد یا نه؟

کربلا...

به حسینش چه گفت؟؟؟

حسین جان  

چه قدر دلم گرفته.اربعین داره از راه میرسه.باورم نمیشه.چه قدر سخته که ندونی چی بگی یا این که نتونی بگی.می خوای گریه کنی.می خوای داد بزنی.بگی حسین..

حسین جان. بمیرم برا زینب.بمیرم برای خواهرت.چی کشید خانم.خواهری که نمیتونست چن روز دوری تو رو تحمل کنه الآن چهل روزه که از توبی خبره.چهل روزه که تو رو ندیده و جهل روزه که داره درد و رنج اسیری رو با خودش این طرف و اون طرف میبره.چهل روزه که سپر بلای بچه ها شده و درد و رنج رو به جون خریده.

حسین جون...بد جور دلم هوایی شده.هوایی کربلا.هوایی دشت بلا.

کاش بودیم آن زمان کاری کنیم

از تو و طفلان تو یاری کنیم

 

دلم فقط کربلا میخواد....

عجب صفایی داره ضریح خوشگل آقام ابلالفضل...

آی اونایی که کربلا رفتید اونایی که هر بار که رفتید وبه من گفتید داریم می ریم کربلا...

خیلی بی معرفتید.دلم شکسته..

کاش میشد...

------------------

یا حسین یا ابا عبدالله

چه سخته ...

دارم میبرم...

 

 

بی تو دلم، بسمل بی‌بال بود        
داغ چهل روزه، چهل سال بود

طایر جان، دور سرت می‌پرید
مرغ دلم، گوشه گودال بود
سلسله، گردیده النگوی دست
خار، به پای همه خلخال بود
سینه ما، داغ روی داغ داشت
خال لب ما، همه تبخال بود
همـره ما، تار و نی و چنگ بود
دسته گل محفل ما، سنگ بود
اگر چه، خون جگر آورده‌ام
پرچم فتح و ظفر آورده‌ام
ای به فدای تن پاکت، سرم
بر تن پاک تو، سر آورده‌ام
بر لب خشک تو ز شام بلا
اشکْ فشان، چشم تر آورده‌ام
گرچه تو خود از همه داری خبر
من ز سه ساله، خبر آورده‌ام

داغ بزرگی است غم کودکت
فاطمـۀ سـه سالـۀ کوچکت

خیز، زجا، ای پسر مادرم
من نه مگر این که تو را خواهرم
معجر نو، بر سر خود کرده‌ام
بس‌که به سر، ریخته خاکسترم
تو در مدینه، وسط آفتاب
عبا کشیدی به روی پیکرم
در پی این قصه، گمانم نبود
از سر نی، سایه کنی بر سرم
من نـه فقط هـمسفرت گشته‌ام
سـوخته‌‌ام و دور سـرت گشته‌ام
کرب و بلا، باغ گل ما کجاست؟
مصحف صدپارۀ زهرا کجاست؟
ای بدنت پاره‌تر از برگ یاس!
باغ گل و لالۀ لیلا کجاست؟
رباب با شاخۀ گل آمده
غنچۀ پرپر شدۀ ما کجاست؟
رقیّه را، اگر نیاورده‌ام
سکینه‌ات آمده، سقّا کجاست؟

 
آن‌همه گل در چمنت کو حسین
لالـۀ بــاغ حسَنَـت کــو حسین

شام و کف و خنده و دشنام بود
عترت تو، در ملاء عام بود
دسته گل سلسله دار همه
سلسله و سنگ لب بام بود
طفل تو، از بیم جنایت‌گران
اشک به رخ ریخت و آرام بود
شب همه، با گریۀ ما صبح شد
شام هم از غربت ما شام بود
رأس تو تا، زینتِ دروازه شد
داغ دل مـا همگی تازه شد
پیش بلا، سینه سپر گشته‌ام
راهی طوفان خطر، گشته‌ام
چهره برافروز، عزیز دلم
من پی دیدار تو برگشته‌ام
گرچه رسیدم ز سفر، سرفراز
با غم تو، خمیده‌تر گشته‌ام
از اینکه تو رفتی و من مانده‌ام
خجل ز مادر و پدر گشته‌ام
داغ تو زخم جگرم شد حسین
قاتل تو هـم‌سفرم شد حسین
کوه غمت به شانه آورده‌ام
قامت خم نشانه آورده‌ام
ناز مرا مکش که از بهر تو
قصۀ نازْدانه آورده‌ام
کبوتران بال و پرْبسته را
باز به آشیانه آورده‌ام
خیز و ببین شبیه زهرا شدم
نشان تازیانه آورده‌ام
همّت من، فـاتح دینـم شده
مدال من، زخم جبینم شده
ای به ابی انت و امّی فداک
جانِ اخا! دست، برون کن ز خاک
سر، که نداری، ز لبت بشنوم
حرف بزن، از گلوی چاکْچاک
وای اگر رود، ربابت ز دست
آه اگر سکینه، گردد هلاک
قلب رباب را بده تسلیت
اشک سکینه را کن از چهره پاک
نظر، بـه زین العابدینت، فکن
زخم غـل جامعه را بوسه زن
قسم! به خون دل و زخم سرم
قسم! به کام خشک و چشم ترم
قسم! به جان خاتم الانبیا
قسم! به جانِ پدر و مادرم
قسم! به دست‌های عبّاس تو
قسم! به آن دو کودک بی‌سرم
هزار بار اگر، به شامم برند
باز تو را، باز تو را، یاورم

سایۀ من فرش بیابان توست
لالۀ من، خـار مغیلان توست


میثم اگر در غم ما، سوخته
از دل سوزان من آموخته
ظرف گناهش، پر و دستش تهی
از همه سو، چشم به ما دوخته
هر نفسش شعله‌ای از آه ماست
با نفس ما شرر افروخته
نالۀ ما، گریۀ ما، سوز ماست
هر چه که آورده و اندوخته

---

چهل روزه چهل منزل اسیرم
غم چل ساله گویی کرده پیرم
چهل روزه حسینم را ندیدم
غم عشقش بجون و دل خریدم
چهل روزه غم چل ساله دیدم
غم و اندوه دیدم ناله دیدم
همینجا غرق در غم شد وجودم
تن پاک ترا گم کرده بودم
میان نیزه ها دلباختم من
ترا دیدم ولی نشناختم من
اگر امروز برداری سرت را
به زحمت می شناسی خواهرت را
زجا برخیز ای نور دو دیده
شده مویم سپید و قد خمیده
اگر مردی در این صحرا نمی بود
اگر نامحرمی اینجا نمی بود
برون می کردم از تن پیرهن را
که بینی بازوی مجروح من را
نه تنها من که طفلان اینچنین اند
همه با درد و ماتم همنشین اند
تمام قلبها از غصه پاره
تمام گوشها بی گوشواره

 

وقتی تو نیستی

وقتی تو نیستی

نه هست های ما چونان که بایدند

                نه باید ها

مثل همیشه آخر حرفم و حرف آخرم را با بغض میخوانم

عمریست لبخند های لاغر خود را در دل ذخیره میکنم

باشد برای روز مبادا

اما در صفحه های تقویم

روزی به نام روز مبادا نیست

آن روز هرچه باشد

               روزی شبیه دیروز

                           روزی شبیه فردا

                                    روزی درست مثل همین روزهای ماست

اما کسی چه میداند

       شاید امروز نیز روز مبادا باشد

وقتی تو نیستی

        نه هست های ما چونان که بایدند

                   نه باید ها

                              هر روز بی تو روز مباداست

آیینه ها در چشم ما چه جاذبه ای دارند

آیینه ها که دعوت دیدارند

دیدارهای کوتاه

       از پشت هفت دیوار

              دیوارهای صاف

                      دیوارهای شیشه ای شفاف

                                    دیوارهای تو

                                    دیوارهای من

                                                دیوارهای فاصله بسیارند

آه..

       دیوارهای تو همه آیینه اند

               آیینه های من همه دیوارند

شعر از قیصر امین پور

ابن جمعه ها...

 

این جمعه ها که ختم به مختار می شود ..

 بدجور دلم طالب دیدار میشود ..

ای منتقم بیا که به عالم خبر دهیم ..

شیعه عزیز است و جز اون خار میشود ...

---

پ ن:

۱) فقط برام دعا کنید...

Title-less

به ذهن شب زده من ظهورکن مهتاب / ز دشت تیره ظلمت عبورکن مهتاب

دلم گرفته، نگارم، ببین که تاریکم  / به خاطر دل عاشق، ظهورکن مهتاب . . .

تعجیل در فرجش صلوات

 

جنایات آمریکایی ها این بار در حوزه علمیه افعانستان

بسم الله الرحمن الرحیم

نیروهای آمریکایی در تازه ترین جنایات خود در افغانستان وحشیانه ترین اعمال ممکن را ثبت کردند.در پی این اعمال وحشیانه آیت‌الله خاتمی با محکومیت حمله سربازان آمریکایی به مدرسه امام صادق (ع) وابسته به حوزه علمیه افغانستان در منطقه سوخته واقع در شهرستان ناهور (غزنه افغانستان)، خواستار خروش یکپارچه حوزویان علیه این جنایت فجیع شد.

عضو ارشد جامعه مدرسین حوزه علمیه قم در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا اظهار کرد: مطلع شدیم که جنایتکاران آمریکایی در شب 15 دی ماه سال جاری مرتکب جنایات فجیعی شدند و هلی‌کوپترهای نظامی آمریکا با حمله به منطقه سوخته در شهرستان ناهور (غزنه افغانستان) به مدرسه امام صادق وابسته به حوزه علمیه افغانستان وارد شدند.

وی ادامه داد: آنها یکی از روحانیون حاضر در این مدرسه را مورد ضرب وشتم قرار دادند و او را مقابل سگ خود انداختند به طوری که شکم وی توسط سگ دریده شده و سپس سربازان آمریکایی سر و صورت این روحانی را مورد هدف قرار دادند به نحوی که چهره وی قابل شناسایی نیست.

خاتمی با بیان این‌که سربازان آمریکایی محراب این مدرسه را نیز تخریب و به سمت قرآن کریم تیراندازی کردند، عنوان کرد: این سربازان متجاوز دو نفر از ساکنان این منطقه را کشتند و سپس اجساد آنها را مورد هدف قرار دادند.

خاتمی افزود: این خبری است که اخیرا به دست ما رسیده و بسیار دردآور است و بیانگر خوی وحشی‌گری جنایتکاران آمریکایی است و اینکه آمریکایی‌ها هدفی جز مقابله با اسلام و قرآن ندارند.

خاتمی افزود: ضمن تسلیت این فاجعه بزرگ به حضرت مهدی(عج) خواستار خروش یکپارچه حوزویان علیه این جنایت فجیع هستیم و از شورای عالی حوزه و جامعه مدرسین و همچنین امامان جمعه می‌خواهیم که این جنایات را برای مردم تشریح کرده و ضمن محکومیت این جنایت سیمای وحشیانه رژیم مستبد آمریکا را به جهانیان اعلام کنند.

عضو ارشد جامعه مدرسین حوزه علمیه قم در پایان گفت: این جنایت مستند به هیچ منطقی جز منطق دیکتاتوری، قلدری و وحشی‌گری نیست.

چهل روزه حسینم را ندیدم

بی تو دلم، بسمل بی‌بال بود
داغ چهل روزه، چهل سال بود
طایر جان، دور سرت می‌پرید
مرغ دلم، گوشه گودال بود
سلسله، گردیده النگوی دست
خار، به پای همه خلخال بود
سینه ما، داغ روی داغ داشت
خال لب ما، همه تبخال بود

همـره ما، تار و نی و چنگ بود
دسته گل محفل ما، سنگ بود

اگر چه، خون جگر آورده‌ام
پرچم فتح و ظفر آورده‌ام
ای به فدای تن پاکت، سرم
بر تن پاک تو، سر آورده‌ام
بر لب خشک تو ز شام بلا
اشکْ فشان، چشم تر آورده‌ام
گرچه تو خود از همه داری خبر
من ز سه ساله، خبر آورده‌ام

داغ بزرگی است غم کودکت
فاطمـۀ سـه سالـۀ کوچکت

خیز، زجا، ای پسر مادرم
من نه مگر این که تو را خواهرم
معجر نو، بر سر خود کرده‌ام
بس‌که به سر، ریخته خاکسترم
تو در مدینه، وسط آفتاب
عبا کشیدی به روی پیکرم
در پی این قصه، گمانم نبود
از سر نی، سایه کنی بر سرم

من نـه فقط هـمسفرت گشته‌ام
سـوخته‌‌ام و دور سـرت گشته‌ام
کرب و بلا، باغ گل ما کجاست؟
مصحف صدپارۀ زهرا کجاست؟
ای بدنت پاره‌تر از برگ یاس!
باغ گل و لالۀ لیلا کجاست؟
رباب با شاخۀ گل آمده
غنچۀ پرپر شدۀ ما کجاست؟
رقیّه را، اگر نیاورده‌ام
سکینه‌ات آمده، سقّا کجاست؟

آن‌همه گل در چمنت کو حسین
لالـۀ بــاغ حسَنَـت کــو حسین

شام و کف و خنده و دشنام بود
عترت تو، در ملاء عام بود
دسته گل سلسله دار همه
سلسله و سنگ لب بام بود
طفل تو، از بیم جنایت‌گران
اشک به رخ ریخت و آرام بود
شب همه، با گریۀ ما صبح شد
شام هم از غربت ما شام بود

رأس تو تا، زینتِ دروازه شد
داغ دل مـا همگی تازه شد

پیش بلا، سینه سپر گشته‌ام
راهی طوفان خطر، گشته‌ام
چهره برافروز، عزیز دلم
من پی دیدار تو برگشته‌ام
گرچه رسیدم ز سفر، سرفراز
با غم تو، خمیده‌تر گشته‌ام
از اینکه تو رفتی و من مانده‌ام
خجل ز مادر و پدر گشته‌ام

داغ تو زخم جگرم شد حسین
قاتل تو هـم‌سفرم شد حسین


کوه غمت به شانه آورده‌ام
قامت خم نشانه آورده‌ام
ناز مرا مکش که از بهر تو
قصۀ نازْدانه آورده‌ام
کبوتران بال و پرْبسته را
باز به آشیانه آورده‌ام
خیز و ببین شبیه زهرا شدم
نشان تازیانه آورده‌ام

همّت من، فـاتح دینـم شده
مدال من، زخم جبینم شده

ای به ابی انت و امّی فداک
جانِ اخا! دست، برون کن ز خاک
سر، که نداری، ز لبت بشنوم
حرف بزن، از گلوی چاکْچاک
وای اگر رود، ربابت ز دست
آه اگر سکینه، گردد هلاک
قلب رباب را بده تسلیت
اشک سکینه را کن از چهره پاک

نظر، بـه زین العابدینت، فکن
زخم غـل جامعه را بوسه زن

قسم! به خون دل و زخم سرم
قسم! به کام خشک و چشم ترم
قسم! به جان خاتم الانبیا
قسم! به جانِ پدر و مادرم
قسم! به دست‌های عبّاس تو
قسم! به آن دو کودک بی‌سرم
هزار بار اگر، به شامم برند
باز تو را، باز تو را، یاورم

سایۀ من فرش بیابان توست
لالۀ من، خـار مغیلان توست


میثم اگر در غم ما، سوخته
از دل سوزان من آموخته
ظرف گناهش، پر و دستش تهی
از همه سو، چشم به ما دوخته
هر نفسش شعله‌ای از آه ماست
با نفس ما شرر افروخته
نالۀ ما، گریۀ ما، سوز ماست
هر چه که آورده و اندوخته