نبمه ی ماه

حالا که خوب فکر میکنم می بینم کاری برای نیمه شعبان نکرده ام. نه رسیه ای بسته ام تاریکی دلم را و نه آب و جارویی کرده ام کوچه پس کوچه های سیاه قلبم را. خوب تر که فکر میکنم می بینم فردا نیمه شعبان است و من ،جز دستی خالی چیزی برایم نیست و این جاست که می خواهم فریاد بزنم و بگویم :

یا ایها العزیز! مسنا و اهلنا الضر و جئنا ببضاعه مزجاه فاوف لنا الکیل و تصدق علینا انالله یجزی المتصدقین.

خجالت زده ام.شرمگین.و میمانم با چه رویی باید این جملات را تکرار کنم.

برای همه، برای عالم و آدم، برای کوچک و بزرگ ،برای شب تولدشان جشن گرفته ام وچیزی بابت هدیه برده ام اما برای مولای عالم و آدم، برای صاحب هر کوچک و بزرگ  تنها سفره ای برده ام برای گدایی.چه رویی دارم من!!!

باز هم در دلم میگویم یا ایها العزیز...

عزیز من.میدانم که میدانی جملاتم همه زبانی است

می دانم که می دانی و می بینی گناهانم را

می دانم که ...

اما میدانم که مهربانی

و میدانم که به رویبم نمی آوری بد بودنم را

و می دانم که ...

می دانم که نمی رانی هیچ گدایی را

که: وَأَمَّا السَّائِلَ فَلا تَنْهَرْ

 

بس است.

اما در میمانم از اینکه میگویند

به حال شیعه ات گریه می کنی

آقا به حال ما گریه میکنی

مایی که  لیاقت اشک هایت را نداریم

چه سخت است گریه مولا برای عبد

چه بد بنده ای هستیم برایت مولا

چه بد بنده ای هستم...

 پ ن:

۱) هیچ چیز نیست.فقط هر چه می آمد  می نوشتم.و خیلی را هم ننوشتم...

نمی دانم یعنی چه

۲) واقعا دعا کنید

 ۳) این رو هم مادرم برام فرستاد:

طاقتم تاب  شد و از تو نیامد خبری

جگرم آب شد و از تو نیامد خبری

عاشقانی که مدام از فرجت می گفتند

عکسشان قاب شد و از تو نیامد خبری