Title-less

مثل هر روز نشستم که تو از راه بیایی

نه تو از ره رسیدی و نه مهتاب در آمد .

دلم از حادثه ی عشق شکست و نرسیدی

به خدا  حوصله ی این دل بی تاب سر آمد .

 

هیچ حرفی به لب تشنه ی من تازه نیامد

نیست تردید که آشفته ام و تشنه رویت

آه آن لحظه که از راه رسی واله و مستم

که بیایی و در آغوش کشی کشته کویت .

 

به هوای نفس پاک تو پر زد

مرغ پربسته ی جانم که به کوی تو بیاید

چه کویری است که پیدا شده در دیده ی خونش !

قسمتش بوده که لب تشنه و بی تاب به سوی تو بیاید .